Hüzün
Sevinç
Hırs
Gözyaşı
Vee mutlu son…

Konyaspor, zor bir sezonu geride bıraktı. Belgesellere konu olacak bir yıla canlı şahitlik ettik. Mütevazi bir kadroyla sezona başlayıp, uzun süre şampiyonluk yarışında yer almak paha biçilmez bir duygu ve özgüvendi.

Şampiyon da olabilirdik aslında. Tam da öyle bir sezondu. Nasipten öte yol yokmuş. Olmadı ya da olamadı!

Sahadan çok dış etkenlerin belirleyici bir lig yarışı oldu.

Ahmet Çalık’ın vefatı, Serdar Gürler’in yarı yolda bırakıp gitmesi takım iskeletini yüzde 100 etkiledi. Ligin ikinci yarısında hesapta olmayan puan kayıplarının başlıca nedenleri arasında bunu koyabiliriz.

Ancak Rize’de yaşanan hakem katliamı Konyaspor’a düzenlenen açıkça operasyonun göstergesiydi. Yine bariz hakem hatalarının damga vurduğu sezonda Alanya ve Antalya maçlarında yaşanan skandallar ise Konyaspor’un, ligdeki üçüncü sırasını bile riske sokmuştu. Neyse ki korkulan olmadı.

İlhan Palut ile takım oyununa bambaşka bir boyut kazandıran Konyaspor, tam bir sistem takımı daha doğrusu hoca takımı oldu.

Sahada ne yaptığını bilen ve özgüveni yüksek bir oyuncu grubunu görmek taraflı-tarafsız herkesi mest ediyor. Sezonun ilk yarısında Galatasaray deplasmanında oynanan ve 1-0 kaybedilen maçta Tüm Türkiye Konyaspor’un ve İlhan Palut’un oyununu görmüştü. Yenilgiye rağmen rakibe top göstermemişlerdi. Dahası takımdaki forvetler sahada yoktu. Cikalleshi Covid, Hassan ise sakattı. Rahmanovic, gizli forvet olarak oynadı.

O maçın ardından Palutizm kazanacak diye attığım manşet hala dün gibi aklımda. Evet, kazandık. Hem İlhan Palut kazandı hem de Konyaspor…

Yazımın son bölümünde yönetime ayrı bir parantez açmak istiyorum;

Gününde yapılan ödemeler ve borçların eritilmeye başlamasını görmek heyecan verici. Erkenden yapılan nokta transferler de futbol aklının ürünü. Hocayla uyum içinde çalışan ve alan işgali yapmayan bir yönetim, takdiri fazlasıyla hak ediyor.

Şimdi sıra Avrupa’da
Biz geliyoruz Avrupa;
Anatolian Eagle!